METODY PRACY
W PRZEDSZKOLU TĘCZOWE KREDKI
Metoda Aktywnego Słuchania Muzyki wg Batti Strauss
Dzieci słuchają utworu i wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc albo ruchy taneczne według wskazówek nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych, są to proste ruchy, ilustrujące krótkie opowiadanie związane z każdym utworem muzycznym. Metoda ta daje dzieciom okazję uczestniczenia w utworze muzycznym, a w konsekwencji rozumny odbiór dzieła. Metoda aktywnego słuchania muzyki pozwala na swobodną zamianę ról , raz występując w roli wykonawcy, a za chwilę wcielając się w dyrygenta. Dzięki tej metodzie dzieci kształcą swoją wyobraźnię , a utwór nie traci swojej atrakcyjności.
Słuchanie utworów wykorzystując metodę Batii Strauss integruje wiele form aktywności: słuchanie, granie, tańczenie i śpiewanie z elementami dramy oraz różnych form plastycznych. Dzieci w sposób niewerbalny odkrywają różne aspekty dzieła muzycznego: jego formę, tempo, rytm, dynamikę oraz barwę.
Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda Ruchu Rozwijającego opracowana przez Weronikę Sherborne to program nastawiony na rozwijanie przez odpowiednie ćwiczenia takich cech, jak poczucie własnej wartości i pewności siebie, poczucie bezpieczeństwa, odpowiedzialności, wrażliwości, umiejętności nawiązywania kontaktów z drugą osobą.
Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Dlatego dziecko czuje się w niej bezpiecznie, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Nawiązanie bliskiego kontaktu opartego na zaufaniu i współpracy, daje możność poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia, czego człowiek nie doświadczyłby nigdy sam, w pojedynkę. Metoda ta może być przydatna do pracy z dziećmi z zaburzeniami, intelektualnymi, motorycznymi, emocjonalnymi i trudnościami w nawiązywaniu kontaktów społecznych.
Metoda Weroniki Sherborne jest naturalna, prosta, można ją stosować w każdych warunkach.
Uczestnikami zajęć prowadzonych metodą ruchu rozwijającego mogą być wszyscy, dorośli, młodzież i dzieci.
Podstawowe metody to rozwijanie przez ruch:
- świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2) świadomości przestrzeni i działania w niej,
3) dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi (rodzina)
i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu,
4) rozwój poczucia bezpieczeństwa, zaufania, pewności siebie,
wiary we własne siły i możliwości,
5) rozwój własnej inwencji, inicjatywy i spontaniczności.
Metoda Edukacji przez ruch D. Dziamskiej
„Edukacja przez ruch” pedagogiczny system kształcenia i terapii, który jest zbiorem różnorodnych technik i metod pracy z dzieckiem. Wszystkie ćwiczenia wykorzystują naturalny ruch dziecka. W ich wyniku powstaje plastyczna, techniczna, artystyczna impresja.
Wyróżniamy następujące techniki:
- graficzne, rytmiczne ćwiczenia grafomotoryczne wpływające na stabilizację lateralną, wykonywane na małej i wielkiej płaszczyźnie jedną ręką,
- graficzne, rytmiczne ćwiczenia grafomotoryczne wpływające na synchronizację pracy mózgu wykonywane na małej i wielkiej płaszczyźnie oburącz,
- graficzne, rytmiczne ćwiczenia grafomotoryczne wpływające na równoważenie lateralne, wywołujące uczucie swobody, relaksu wykonywane na małej i wielkiej płaszczyźnie naprzemiennie raz jedną, raz drugą ręką,
- graficzne ćwiczenia grafomotoryczne z rytmem i muzyką w tle wykonywane jedną ręką, oburącz, naprzemiennie według uznania dziecka,
- ćwiczenia manipulacyjne wspomagające sprawność dłoni, rąk, nóg i całego organizmu,, które pomagają w uzyskaniu koncentracji,
- ćwiczenia spontanicznego ruchu całego ciała jako formy pozawerbalnej komunikacji wspomagających koncentrację i polisensoryczne poznawanie.
Podczas konstruowania zajęć nauczyciel korzysta z narzędzia „koło integracji sensorycznej”, czyli koło zintegrowanego ruchu organizmu. Dzięki temu, ćwiczenia można zaplanować w taki sposób, aby świadomie uaktywnić wiele partii mięśni, ruchy oka, dłoni, stóp oraz wprowadzić do zabawy ich naprzemienny charakter.
Metoda Planu Daltońskiego
Metoda planu daltońskiego wdraża nasze dzieci przede wszystkim do samodzielności. A to z kolei, jest kwestia, na której opieramy wszystkie swoje działania. Będąc samodzielnym, dziecko może w pełni rozwijać swoją niezależność, a dalej także rozwijać w sobie odpowiedzialność i umiejętność współpracy. To tak naprawdę filary, które będą procentować w całym życiu człowieka: począwszy od bycia dzieckiem, aż do chwili stania się dorosłym. W tej metodzie dzieci przede wszystkim działają same, a nauczyciel nie jest liderem, a osobą wspierającą.
Pedagogika Froebla
Głównym założeniem tej metody jest aktywność dziecka. Koncepcja aktywności oparta jest na materiale, który dostarcza przyroda, zwanymi darami natury oraz wykorzystanie tzw. darów, czyli materiału dydaktycznego, którym są przede wszystkim drewniane klocki w kształcie sześcianów, walców, kul.
Zestaw darów wg koncepcji Froebla obejmuje: wełniane piłeczki, kule, walce, sześciany, prostopadłościany, mozaikę geometryczną, patyczki, koraliki do nawlekania.
Wykorzystanie darów w codziennej pracy przynosi wiele korzyści: rozwija sprawność manualną, koordynację wzrokowo-ruchową, koncentrację, a także pobudza wyobraźnię i myślenie twórcze.
Pedagogika zabawy „Klanza”
Metoda ta opiera się na rozumieniu terminu „zabawa”, pojmowanego jako czynność dającą przyjemność, wyzwalającą kreatywność, zaspokajającą różne potrzeby, pozwalającą na poznanie nowych wartości, zdobycie wiedzy a także na budowanie odrębnego, fikcyjnego świata. Celem pedagogiki zabawy jest dostarczenie prowadzącemu grupy różnych pomysłów, umożliwiających mu świadomą, kreatywną, pobudzającą do twórczych rozwiązań pracę z uczestnikami grupy. Natomiast w stosunku do uczestników najważniejsze jest wsparcie dzieci w ich indywidualnym rozwoju, rozwijanie relacji i umiejętności społecznych oraz rozwijanie zainteresowań dziecka, przez zabawę, angażowanie zmysłów oraz nauka wyrażania siebie poprzez ruch i taniec. Do cech charakterystycznych metody zalicza się: radość, wspólne odkrywanie i pobudzanie do wartościowego przeżywania zabawy – zamiast rywalizacji i tworzenia zależności.
Znakiem rozpoznawczym Klanzy jest duża, kolorowa chusta animacyjna, która przyciąga uwagę dzieci, ożywia je i daje im wiele radości, uśmiechu. Jest ona wspaniałym środkiem do rozbudzenia dziecięcej wyobraźni, kiedy staje się balonem, wiatrem, łodzią, siecią rybacką, cukierkiem oraz tym wszystkim, o czym tylko można pomarzyć. Możliwości jej zastosowania są nieograniczone, dlatego staje się ona dowodem na to, że im prostsze formy i pomoce, tym lepsza zabawa.
Edukacja matematyczna wg koncepcji E.Gruszczyk – Kolczyńskiej
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska i Ewa Zielińska to autorki koncepcji ,,Dziecięca matematyka”. Jest to koncepcja wspomagania rozwoju umysłowego dzieci wraz z edukacją matematyczną realizowana tak, aby zapewnić im sukcesy w nauce. Istotą wspomagania rozwoju jest mądrze organizowany proces uczenia się dzieci. Najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka, stanowią one budulec z którego dziecięcy umysł tworzy pojęcia i umiejętności, rozwija myślenie. W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, to znaczy słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Mówienie o wykonywanych czynnościach sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to, co ważne.
Treści kształcenia podzielone są na kręgi tematyczne: Orientacja przestrzenna, Rytmy i rytmiczna organizacja czasu, Kształtowanie umiejętności liczenia oraz dodawania i odejmowania, Pojęcie liczby i wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania, Mierzenie długości, Klasyfikacja, Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia, Mierzenie płynów, Intuicje geometryczne, Konstruowanie gier przez dzieci, Zapisywanie czynności matematycznych.
Metoda Flannelgraph
System wykorzystywany w celu przedstawienie opowiadań, wierszy, wyliczanek. Wykorzystuje tablicę – flanelową tkaninę rozpiętą na drewnianej ramie.
Flanelowa tkanina lub filc są gładkie i jednokolorowe tworząc tło dla elementów opowiadania. Elementy mogą być wykonane z filcu lub wydrukowane i wycięte z papieru. Umieszcza się je na tablicy i w trakcie opowiadania porusza się nimi. Obrazki mogą być podklejone flanelą, filcem lub innym materiałem, który przyczepia się do tablicy.
Metoda została wynalezioną przez Mary Poore Gray Jorges szkocką artystkę, która wykładała sztukę na katolickim uniwersytecie w Tennessee. Autorka nie zastrzegła sobie praw autorskich do tej metody, zachęcała misjonarzy do stosowania jej w pracy z dziećmi. Metoda daje nieograniczone możliwości ilustrowania omawianych zagadnień.
Metoda Flannelgraph to inaczej – Milusiowe opowieści to forma aktywnego słuchania i opowiadania. Dzieci uważnie słuchają tekstów i przyczepiają poszczególne elementy do flanelowej tablicy. To metoda aktywizująca dzięki, której każdy jest skoncentrowany na tekście i ma poczucie sukcesu.
Odimienna Metoda Czytania I. Majchrzak
Odimienna metoda nauki czytania jest programem edukacyjnym mającym na celu wczesne kształcenie umiejętności czytania z pełnym zrozumieniem tekstu od samego początku. Odimienna, ponieważ naukę zaczynamy od imienia dziecka, które zamierzamy wprowadzić w świat pisma.
Metoda ta podzielona jest na kilka, następujących po sobie etapów:
1- inicjacja
2- ściana pełna liter
3 – nazywanie świata
4- pierwsze lektury / sesje czytania
Metoda ta ma wiele zalet. Po pierwsze, nie ogranicza czytania do pozycji siedzącej nad książką, a wprowadza działanie i zabawę ruchową. Po drugie, stwarzamy sytuację zachęcającą do współpracy z kolegami, wykluczając rywalizację w nauce czytania. Czas rozpoczęcia nauki czytania w Metodzie Odimiennej nie ma znaczenia. Im wcześniej dzieci mają możliwość obcowania z pismem, tym wcześniej będą się nim interesowały.
Metoda Glenna Domana
Metoda Glenna Domana jest jedną z tak naprawdę pierwszych metod czytania, jakich doświadczamy w swoim życiu. Często zupełnie nieświadomie. Styczność z poszczególnymi wyrazami, o podobnych strukturach sylabowych np. mama lub tata, czy krótkimi wyrazami np. nie, tak, dom, kot potrafi wyryć w naszym mózgu, jak i głowie naszego dziecka pewien schemat. Nieświadomie zapamiętujemy ten zestaw liter, później rozpoznając go w niezależnie zaistniałych układach zdaniowych. Jest to metoda opierająca się zatem na ZAPAMIĘTYWANIU. Najpierw zaczynamy od prostych wyrazów np. mama, dom, kot, by później móc ten wyraz wyeksponować w innym układzie – z innymi prostymi wyrazami, w końcu przechodząc do zdań. Na początku naszej przygody rozpoczynamy od pokazywania dziecku prostych rzeczowników, rzeczy w jego najbliższym otoczeniu (mogą one dotyczyć np. tematu kompleksowego przerabianego w przedszkolu).
Wiatrak matematyczny
WIATRAK MATEMATYCZNY jest pomocą dydaktyczną, stworzoną przez Izabelę Żukowską i Urszulę Dąbrowską̨, doświadczone nauczycielki i animatorki. Jest to innowacyjne narzędzie, służące do nauki matematyki poprzez ruch i aktywność́ własną dzieci w wieku przedszkolnym.
Zabawy z Wiatrakiem pomagają nauczycielom w sposób oryginalny realizować podstawę programową wychowania przedszkolnego.
Wiatrak matematyczny wspomaga rozwój intelektualny dzieci, sprzyja rozwojowi myślenia i nabywaniu umiejętności matematycznych przedszkolaków.
Podczas zabaw z wykorzystaniem Wiatraka dzieci uczyą się orientacji w schemacie własnego ciała i przestrzeni, rytmów, konstruowania gier. Kształłtują umiejętności liczenia, dodawania, odejmowania, mierzenia. Poznają świat pojęć geometrycznych. Ćwiczą również koordynację, równowagę oraz sprawność manualną
Istotnym walorem Wiatraka jest połączenie edukacji matematycznej dzieci z różnorodnymi zabawami ruchowymi, które realizować można zarówno w sali przedszkolnej jak i w plenerze.
Wielobarwny Wiatrak dostarcza wrażeń na kilku poziomach: pobudza wyobraźnię, buduje emocje, wyzwala energię. Uczy współpracy i działania w grupie. Jest metodą wyrażania własnej ekspresji i odreagowania napięć, a przede wszystkim świetną zabawą!
Zabawy matematyczne z Wiatrakiem zostały sklasyfikowane w oparciu o kręgi tematyczne profesor Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej.
Wiatrak jest prawnie chronioną własnością, wzór został zastrzeżony w Urzędzie Patentowym RP (nr 21667).
KAMISHIBAI
KAMI to papier, SHIBAI to teatr
KAMISHIBAI to Papierowy Teatr
Kamishibai Papierowy Teatr to teatr obrazkowy lub inaczej teatr ilustracji.
Jest to technika opowiadania, czytania.
Wywodzi się z Japonii,.
Składa się z plansz z obrazkami i tekstem oraz drewnianej skrzynki (butai).
Teatrzyk kamishibai stanowi oprawę dla ilustracji i skupia na niej uwagę publiczności. Dzięki temu opowieść zdecydowanie wyodrębnia się z otaczającej rzeczywistości. Kamishibai to aktywizująca metoda pracy z dziećmi.
Metoda „Kodowanie na dywanie”
„Kodowanie na dywanie” jest uniwersalną metodą wykorzystywaną podczas zajęć. Dzięki narzędziom takim jak: mata do kodowania, krążki tematyczne, roboty, możemy korzystać z nich podczas aktualnie omawianych treści.
Kodowanie na dywanie to zajęcia, które wspierają całościowy rozwój dziecka; wspierają takie kompetencje jak: logiczne myślenie, zadaniowe podejście do stawianego problemu, rozwijają umiejętność dedukcji i wnioskowania, doskonalą zdolność rozpoznawania i posługiwania się pojęciami: koloru, kształtu, wielkości i grubości, rozwijają spostrzegawczość wzrokową, orientację w przestrzeni, segregowania i klasyfikowania.
SIguma
Guma sensoryczna Krainy Muzyki, która w połączeniu z wartościową muzyką, poza węchem i smakiem, aktywizuje wszystkie dziecięce zmysły.
Jest doskonałym sposobem wspierającym proces terapii, wychowania i nauczania. Dzięki różnorodnym fakturom i możliwościom, pozwala na aktywne słuchanie muzyki, a także trening małej i dużej motoryki, dzięki zabawom ruchowo – manipulacyjnym.
Z pozoru niepozornie wyglądająca „guma”, sprawia wiele radości przedszkolakom, a poprzez różnego rodzaju zabawy muzyczne rozwija koordynację wzrokowo-ruchową, słuch oraz prawidłowe reagowanie na sygnał muzyczny.
Bum Bum Rurki
Bum Bum Rurki, znane również pod angielską nazwą Boomwhackers lub po prostu jako rurki do grania, to kolorowe, strojone rurki plastikowe o różnych długościach.
Idealnie łączą w sobie walory rozrywkowe oraz edukacyjne. Praca z nimi nie tylko wprowadza dzieci w świat rytmu, melodii i harmonii, ale także pozytywnie wpływa na spostrzegawczość, wyobraźnię plastyczną, a także umiejętność współpracy w grupie. Narzędzie to jest doskonałym wstępem do nauki gry na innych instrumentach.
Kolory rurek nie są przypadkowe. Każdy kolor reprezentuje inny dźwięk, co dodatkowo ułatwia naukę i interakcję z instrumentem. Granie polega na uderzaniu nimi o dowolną powierzchnię, np. podłogę, ławkę, krzesło lub kolano czy wnętrze dłoni – kolorowe rurki wydobędą określone, harmonijne dźwięki.
